Τα σχολεία εδώ στην Αγγλία ακόμα δεν έκλεισαν (έχουμε άλλες 4 εβδομάδες μέχρι τις 19 Ιουλίου που κλείνουν) αλλά – και σε πείσμα του καιρού που συνεχίζει να μας κρύβει τον ήλιο, λες και τον κρατάει όμηρο στα Τάρταρα – οι «καλοκαιρινές» εκδηλώσεις και θεσμοί έχουν αρχίσει, οι τόνοι – μετά από μια ακόμη πολυποίκιλλη και κουραστική χρονιά – έχουν αρχίσει να χαλαρώνουν και η διάθεση ν’ ανεβαίνει καθώς το φως στο τέλος του τούνελ – οι καλοκαιρινές διακοπές, δηλαδή – έρχεται κάθε μέρα και πιο κοντά.
Πριν από μερικές μέρες στο σχολείο του Πάρι, πραγματοποιήθηκε η Αθλητική Ημέρα (ή Sports Day, όπως λέγεται στην τοπική διάλεκτο 
). Είναι μια εκδήλωση που την κάνει κάθε χρόνο το σχολείο (όπως και τα περισσότερα σχολεία της χώρας, νομίζω) και στην οποία τα παιδιά κάθε τμήματος χωρίζονται σε ομάδες 6-7 ατόμων και συναγωνίζονται σε διάφορα αθλήματα. Σκοπός της ημέρας είναι να προάγει την αγάπη για την άθληση, τον ευγενή ανταγωνισμό και την συντροφικότητα μ’ έναν τρόπο γεμάτο γέλιο και χαρά για όλους. Η μέρα είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Το πρωί αγωνίζονται τα … … «μικρά» (Reception, Year 1 και Year 2 – Νήπια, Πρωτάκια και Δευτεράκια δηλαδή) ενώ το απόγευμα αγωνίζονται τα μεγάλα παιδιά (Year 3, Year 4, Year 5 και Year 6 – Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Έκτη). Οι γονείς καλούμαστε να συμμετέχουμε από την κερκίδα, φωνάζοντας συνθήματα, εμψυχώνοντας και χειροκροτώντας όλα τα παιδιά. Ο Χρίστος κι εγώ – καθώς ο Πάρις είναι δευτεράκι – παρακολουθήσαμε το … πρωινό πρόγραμμα και το καταευχαριστηθήκαμε ! (Και ναι, έκλαψα πάλι, εντάξει ;;; Είπαμε, όταν παραβρίσκομαι σε οποιαδήποτε εκδήλωση έχει να κάνει με παιδιά – όχι απαραίτητα τα δικά μου μόνο – κλαίω. Το ξέρω ότι καταντάει γελοίο, αλλά είναι αυτόματη αντίδραση. Ευτυχώς, όταν πήγαμε στο Sports Day, α) φυσούσε και β) τα επίπεδα γύρης στην ατμόσφαιρα ήταν υψηλά, οπότε το ‘σωζα λίγο με δικαιολογίες του τύπου «μπήκε κάτι στο μάτι μου» ή «από την αλλεργία μου είναι»)
Πρώτο αγώνισμα, ο αγώνας ταχύτητας στα 60 μέτρα (60m sprint race). Απλά πράγματα: Get set, ready, go ! και ο γρηγορότερος κερδίζει.
Δεύτερο αγώνισμα, 40 μέτρα αβγοκουταλοδρομία (40m egg & spoon race), όπου τα παιδιά πρέπει να διανύσουν μια απόσταση 40 περίπου μέτρων κρατώντας στο χέρι τους ένα κουτάλι με ένα αβγό πάνω. Αν τους πέσει το αβγό από το κουτάλι, πρέπει να το μαζέψουν, να το επανατοποθετήσουν στο κουτάλι και να συνεχίσουν. Θέλει ταλέντο και ρυθμό αυτό το αγώνισμα, δεν είναι παίξε-γέλασε ! Ένα θα πω: ΕΥΤΥΧΩΣ που και το κουτάλια, αλλά κυρίως ΚΑΙ τα αβγά είναι πλαστικά !!!
Τρίτο αγώνισμα, 60 μέτρα Κούρσα του Γέλιου (60m Fun Race). Το όνομά της τα λέει όλα: τα παιδιά τρέχουν μια διαδρομή 60 μέτρων κατά την οποία πρέπει να πηδήξουν μέσα από ένα στεφάνι χούλα-χουπ, να βάλουν 3 μπαλάκια του τέννις σε μία λεκάνη, να πάρουν από κάτω ένα αστείο καπέλο ή μια αστεία περούκα και να τα φορέσουν και να συνεχίσουν να τρέχουν προς το τέρμα πηδώντας πάνω από δύο εμπόδια.
Και τέταρτο αγώνισμα – καινοτομία γι’ αυτήν την χρονιά, καθώς μέχρι πέρυσι είχαμε μόνο τα 3 αθλήματα –, η κούρσα μακράς διαδρομής (long distance race), όπου κάθε τάξη τρέχει ένα γύρο περίπου στα 200 μέτρα και το πιτσιρίκι με τις μεγαλύτερες αντοχές που τερματίζει πρώτο κερδίζει.
Ήταν πολύ όμορφο και συγκινητικό να βλέπεις 180 πιτσιρίκια να βάζουν τα δυνατά τους, να τρέχουν, να προσπαθούν, αλλά και συνάμα να βοηθούν το ένα το άλλο, όταν π.χ. ενός κοριτσιού από την Πρώτη τάξη του βγήκε το παπούτσι κατά την διάρκεια της κούρσας και η φίλη της την βοήθησε να το ξαναφορέσει και συνεχίσαν να τρέχουν μαζί. Ή όταν έπεσε το αβγό από κάποιον και ο φίλος του το σήκωσε και του το έδωσε για να συνεχίσει. Ή όταν όλα τα παιδιά μαζί (και εμείς οι γονείς, φυσικά) φωνάζανε κι εμψυχώνανε τους φίλους τους που τρέχανε:
Την G. που έχει εγκεφαλική παράλυση, αλλά πήρε μέρος στην κούρσα με το καροτσάκι της.
Τον Τ. που έχει σύνδρομο Down, αλλά έτρεξε κι αυτός κρατώντας το χέρι της δασκάλας του και τερμάτισε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι φίλοι του.
Όταν τελείωσαν όλα τα γκρουπς, ο Διευθυντής του σχολείου, ο οποίος τελούσε χρέη αθλητικού αναμεταδότη/διαιτητή/παιδομαζώχτρα κτλ. μας ανακοίνωσε πως αν θέλαμε να ανεβούμε προς το τσιμεντοστρωμένο τμήμα της αυλής του σχολείου, θα είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε ένα ακόμα «μπόνους» αθλητικό θέαμα: την κούρσα 40μ. με εκπαιδευτές βάδισης (περπατούρες, για να το πούμε πιο απλά ή 40m walkers race). Οι εκπαιδευτές βάδισης δεν είναι κατάλληλοι για ανώμαλο έδαφος, έτσι κρίθηκε ασφαλέστερο να διαγωνιστούν τα παιδιά στο πιο ομαλό σημείο της αυλής. Πράγματι, κατευθυνθήκαμε όλοι – γονείς και παιδιά – προς το σημείο που θα γινόταν ο αγώνας και η κερκίδα στήθηκε (πάλι) στο πιτς-φυτίλι ! Τα πιτσιρίκια με τους εκπαιδευτές βάδισης δεν κρατιόντουσαν από την ανυπομονησία τους και με τον ήχο της σφυρίχτρας ξεκίνησαν, ενώ όλοι εμείς στην κερκίδα τους εμψυχώναμε φωνάζοντας και χειροκροτώντας. Κάτι κοριτσάκια της Έκτης μάλιστα, που είχαν έρθει να βοηθήσουν στην διεξαγωγή, κάνανε και χορευτικές φιγούρες σε στυλ μαζορέττας, φωνάζοντας εμψυχωτικά συνθήματα .
Στο τέλος του πρωινού μέρους του Sports Day η αυλή του σχολείου ήταν γεμάτη από χαμογελαστά πρόσωπα. Κι αν μια αυλή γεμάτη από χαμογελαστά πρόσωπα δεν είναι η απόλυτη απόδειξη μιας επιτυχημένης εκδήλωσης, τότε δέν ξέρω τι είναι.
Για να προλάβω τις απορίες σας, πρέπει να σας πω ότι ο Πάρις δεν πηγαίνει σε κάποιο «ειδικό» σχολείο ή σε ιδιωτικό. Σ’ ένα απλό, δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μας πηγαίνει, το οποίο έχει χαρακτήρα συμπεριληπτικό (inclusive) και δέχεται παιδιά ανεξαρτήτου φυλής, θρησκείας, ικανότητας ή φύλου (υπάρχουν άλλα σχολεία που δέχονται π.χ. μόνο Καθολικούς ή μόνο αγόρια/κορίτσια κλπ.) και που πιστεύει και προωθεί την σφαιρική μεν, εξατομικευμένη δε – όσο το δυνατό – εκπαίδευση, προσαρμοσμένη στις ικανότητες και τα ταλέντα κάθε παιδιού.
Πριν από ένα μήνα περίπου διάβαζα σε γνωστό μου μπλογκ για ένα μικρό κοριτσάκι στην Ελλάδα, του οποίου οι «δασκάλες» (τα εισαγωγικά τα βάζω επί τούτου) θεώρησαν καλό – για το παιδί, ισχυρίζονται – να την αποκλείσουν από την καλοκαιρινή γιορτούλα του νηπιαγωγείου, διότι δεν μπορούσε – λένε – να ακολουθήσει τα άλλα παιδάκια στις χορευτικές φιγούρες που έπρεπε να κάνουν. Ελπίζω οι γονείς του μικρού κοριτσιού – αν τύχει και διαβάσουν το μπλογκ μου – να εκτυπώσουν την ανάρτηση και να την κολλήσουν στη μούρη των «δασκάλων» αυτών, μπας και καταλάβουν τι είναι καλό για ένα παιδί και τι όχι !