Να χτυπήσω ξύλο, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα στενή σχέση με τα Ελληνικά νοσοκομεία – ούτε για εμένα ούτε για κανένα συγγενικό μου πρόσωπο (φτου, σκόρδα, μη μας ματιάσω). Καναδυό επεμβάσεις έκανα όταν ήμουν μικρή, αλλά δεν θυμάμαι πολλά-πολλά. Έχω ακούσει βέβαια αρκετές ιστορίες απείρου κάλλους από τα Ελληνικά νοσοκομεία, αλλά μέχρι τώρα δεν είχα την τύχη (;;;) να είμαι αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας κάποιας ανάλογης. Η επίσκεψη-αστραπή στην Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα με αντάμειψε και με το παραπάνω για την στέρηση που βίωνα όλα αυτά τα χρόνια. Παρακάτω θα περιγράψω απλώς – χωρίς να κριτικάρω (πολύ) – κάποια από τα περιστατικά που με έκαναν να μείνω με ανοιχτό το στόμα / τραβάω τα μαλλιά μου / θέλω να πάρω ένα πολυβόλο και ν’ αρχίσω το πυρ κατά βούλησιν (διαλέξτε ό,τι σας ταιριάζει).
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ Α’
Λαμογιά κι άγιος ο Θεός ! Ο πατέρας του Χρήστου έπαθε το έμφραγμα σε μια ιδιωτική κλινική της Αθήνας, όπου είχε πάει – από την επαρχία, όπου μένει – για μια εγχείριση ρουτίνας. Ο ιατρός Δρ. Λαμογιόπουλος (ή αλλιώς I-m-the-best-and-fuck-the-rest-θα-κάνεις-αυτό-που-θα-σου-πω-εγώ) που έκανε την επέμβαση είναι γιατρός που εργάζεται σε δημόσιο νοσοκομείο. Αλλά, όταν πήγε ο πατέρας του Χρήστου να τον δει πριν την εγχείρηση, ο Δρ. Λαμογιόπουλος είπε στην υπόλοιπη οικογένεια, αλλά όχι στον ίδιο τον ασθενή (παραβιάζοντας κάθε έννοια του ιατρικού απορρήτου, βλ. περιστατικά Β’ παρακάτω), ότι ναι μεν μπορεί να κάνει την επέμβαση στο Δημόσιο νοσοκομείο, αλλά – επειδή λόγω της ηλικίας του και του επιβεβαρυμένου ιατρικού ιστορικού του η πιθανότητα για έμφραγμα ήταν μεγάλη – αν πήγαινε εκεί το πιθανότερο ήταν να του κάνανε κάποιες προεγχειρητικές εξετάσεις που θα τον καθυστερούσανε αδικαιολόγητα και θα τον καταπονούσανε, ενώ αν πήγαινε στην ιδιωτική κλινική (Σ.Σ.: όπου ο συγκεκριμένος ιατρός κάνει επεμβάσεις παράνομα και κάτω από άλλο όνομα, διότι δεν επιτρέπεται σε γιατρούς που εργάζονται στο Δημόσιο να εργάζονται παράλληλα και σε ιδιωτικές κλινικές), θα του έκανε την επέμβαση στο τσακ-μπαμ και την επόμενη μέρα – αν όλα πηγαίναν καλά – θα έβγαινε. Έτσι πλήρωσαν οι γονείς του Χρήστου τα μαλλιά της κεφαλής τους, έγινε η επέμβαση ρουτίνας επιτυχώς, αλλά μέσα στις επόμενες 24 ώρες έπαθε το έμφραγμα. Και φυσικά, τι έκαναν ο Δρ. Λαμογιόπουλος και η … ομάδα φιλοξενείας (γιατί μόνο φιλοξενεία παρέχουν και φυσικά χρεώνουν οι κλινικές αυτές. Νοσηλεία και περίθαλψη μηδέν !!!) της ιδιωτικής κλινικής ; Τσέπωσαν τα ευρώπουλα και τον μετέφεραν άρον-άρον στην Καρδιολογική κλινική του Δημόσιου νοσοκομείου, στο οποίο θα μπορούσε να είχε πάει εξαρχής και χωρίς περιττά έξοδα και όπου ίσως είχε γλιτώσει και το έμφραγμα. Ίσως.
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ Β’
Περί ιατρικού απορρήτου ο λόγος. Αλήθεια, τι σημαίνει αυτή η έννοια στο παράλληλο σύμπαν του Ελληνικού Ιατρικού Κόσμου ; Γιατί αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι ιατρικό απόρρητο στην Ελλάδα σημαίνει ότι γνωρίζουν όλοι (κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε ΟΛΟΙ) τι συμβαίνει με τον ασθενή, εκτός φυσικά από τον ασθενή τον ίδιο. Ο πατέρας του Χρήστου, να φανταστείτε, δεν γνώριζε ότι έπαθε έμφραγμα. Αισθάνθηκε έναν πόνο κι ένα βάρος στο στήθος, είδε το νοσηλευτικό προσωπικό να του βάζει ορούς, ενέσεις κλπ., κατάπινε τα φάρμακα που του δίνανε, μπήκε στο ασθενοφόρο για να μεταφερθεί από την ιδιωτική κλινική στο Δημόσιο νοσοκομείο, αλλά δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα γινόντουσαν όλα αυτά. Δεν τον είχε ενημερώσει κανένας τι συμβαίνει και τι του κάνουνε. Εν τω μεταξύ, μια εργαζόμενη στην ιδιωτική κλινική (νοσοκόμα ήταν, γιατρός ήταν, ρεσεψιονίστ ήταν … κανένας δεν ξέρει), τηλεφωνούσε στα αδέρφια του Χρήστου μες στα χαράματα να τους ενημερώσει ότι ο πατέρας τους περνούσε εκείνη την στιγμή έμφραγμα, χωρίς καν να της περάσει από τον νου, ότι ο ασθενής μπορεί να μην ήθελε να μάθει κανένας δικός του τίποτα.
Όταν με το καλό βγήκε ο πατέρας του Χρήστου από το νοσοκομείο, του δώσαν και ένα CD με τα αποτελέσματα των εξετάσεών του και με τις καταπληκτικές οδηγίες «Ψάξε βρες τώρα έναν καλό καρδιολόγο να του τις δείξεις αυτές, να αναλάβει να σε παρακολουθεί και θα είσαι μια χαρά !». Ο πατέρας του Χρήστου, λοιπόν, ακολουθώντας τις οδηγίες – οι οποίες είναι υπεράνω σχολιασμού – βρήκε έναν καρδιολόγο (μέσω του Χρυσού Οδηγού (!!!)) – ο οποίος τον εξέτασε και ζήτησε να δει το CD με τις εξετάσεις. Εκεί αποκαλύφθηκε ότι το CD δεν ανήκε στον πατέρα του Χρήστου, αλλά σε έναν άλλον ασθενή. Όταν έγινε τηλεφώνημα στο νοσοκομείο να τους ενημερώσουν για το λάθος, η απάντηση που δόθηκε ήταν «Α, ναι ; Ε, καλά. Φέρτε το λάθος CD πίσω και θα δούμε αν έχουμε το δικό σας εδώ. Αν το έχουμε δώσει κατά λάθος σε άλλον, μάλλον θα μπορέσουμε να σας κάνουμε αντίγραφο, γιατί νομίζω ότι κρατάμε και ηλεκτρονικό αρχείο. Αν δεν έχουμε τα αποτελέσματα στο αρχείο, θα δούμε τι θα κάνουμε». Όταν η αδερφή του Χρήστου πήγε το λάθος CD πίσω στο νοσοκομείο, απλά το πήρανε, της δώσανε το σωστό (χωρίς να ελέγξουν καν αν όντως αυτή η γυναίκα ήταν συγγενής του ασθενούς με άδεια να πάρει τα αποτελέσματα των εξετάσεών του κι όχι μια απλή περαστική ή ο,τιδήποτε άλλο) και χαμογελώντας της είπαν «Χε, χε ! Τι να κάνουμε ; Συμβαίνουν αυτά καμιά φορά».
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ Γ’
Σωματική ασφάλεια και προάσπιση υγείας των ασθενών. Όταν πρωτομπήκαμε με το Χρήστο στο νοσοκομείο η αλήθεια είναι ότι είπα «Γουάου». Μεγάλο κτίριο, ευάερο, πεντακάθαρο, ήσυχο, με σωστή σηματοδότηση για το πού θέλεις να πας, ευγενέστατο προσωπικό, ιδιωτική εταιρία σεκιούριτυ … ζούπερ μιλάμε !!! Ερχόταν ο αρματωμένος σεκιουριτάς ή η αρματωμένη (και μακιγιαρισμένη) σεκιουριτού κι έκανε ελέγχους στα δωμάτια μην γίνεται καμιά ατασθαλεία κι αν οι ασθενείς είναι εντάξει. «Μπράβο» σκέφτηκα εντπωσιασμένη «τους προσέχουν τους ασθενείς. Εμείς στο Leeds δεν έχουμε τέτοια». Αμ δε !!! Διότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος των ασθενών – όπως αποδείχτηκε – ήταν οι δικοί τους άνθρωποι και τι να σου κάνει η εταιρία σεκιούριτι μπροστά στην κοσμοθεωρία της Ελληνικής Οικογένειας, μου λες ;;; Κι εξηγούμαι. Στο δωμάτιο μαζί με τον πατέρα του Χρήστου βρισκόταν τρεις ακόμη ηλικιωμένοι ασθενείς με καρδιολογικά προβλήματα (μεταξύ άλλων). ΄Ενας από τους ασθενείς – όπως αποδείχθηκε και σ’ εμάς τους άσχετους (βλ. παραπάνω περί ιατρικού απορρήτου) – είχε και σακχαρώδη διαβήτη. Κοντά του στο κρεβάτι η σύζυγός του, η κόρη του και ο γαμπρός του. «Πεινάω» λέει ο ασθενής. «Να πάω να σου πάρω ένα τυροκούλουρο από την καφετέρια ;» του λέει η κόρη του. «Άντε, πήγαινε» της λέει εκείνος. Μέχρι να του φέρει το τυροκούλουρο η κόρη του ασθενή, η σύζυγός του του ‘χει δώσει μια σακούλα ξερά δαμάσκηνα και ο ασθενής τους έχει κάνει κατά μέτωπον επίθεση. Έρχεται και το τυροκούλουρο και το χτυπάει κι αυτό. Μετά από λίγο αρχίζει να μην αισθάνεται καλά και φωνάζουν μια νοσοκόμα. Η νοσοκόμα του μετράει το σάκχαρο, το οποίο έχει πάει στα ύψη, κι αρχίζει τις φωνές και τον πανικό για να του το κατεβάσουν. «Μα καλά, πώς ανέβηκε έτσι απότομα το σάκχαρο ;» ρωτάει απορημένη η νοσοκόμα όταν αποκαταστάθηκε η τάξη κι η ηρεμία «Αφού του δίνουμε συγκεκριμένα φαγητά που δεν το επηρρεάζουν. Μήπως φάγατε τίποτε άλλο ;». Μόκο και ο ασθενής και η λοιπή οικογένεια !
Ο πατέρας του Χρήστου δυο μέρες μετά το έμφραγμα είχε φριχτούς πονοκεφάλους. Τον εξέτασε ο γιατρός κι έδωσε εντολή να του χορηγηθεί ενδοφλέβια κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο (δεν ξέρω ποιο ακριβώς). Ο πονοκέφαλος υποχώρησε για λίγη ώρα, αλλά μετά επανήλθε. Η μητέρα του Χρήστου, που δεν έφευγε ούτε λεπτό από κοντά του, θεώρησε καλό να του δώσει ένα DEPON χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Έτυχε λοιπόν κι εκείνη την ώρα της τηλεφώνησε η αδερφή του Χρήστου να ρωτήσει πώς είναι ο πατέρας τους κι έμαθε ότι του έδωσε το DEPON. Αφού άκουσε τον εξάψαλμο η κακομοίρα η μητέρα τους για το ότι έδωσε φάρμακο χωρίς να ρωτήσει κανέναν, πήγε φοβισμένη να το αναφέρει σε μια νοσοκόμα, έτσι ώστε να είναι ενήμεροι όλοι σε περίπτωση που υπάρχουν αρνητικές αντιδράσεις. Η απάντηση της νοσοκόμας ; «Α, δεν πειράζει ! Καλά κάνατε ! Κι εμείς DEPON θα του δίναμε τώρα» !!!
Και τώρα πείτε μου ειλικρινά, ρε παιδιά, αν είμαι η μόνη που μου φαίνονται άνω ποταμών αυτά τα πράγματα. Γιατί αν μου πείτε όλοι «ε, εντάξει μωρέ … δεν έγινε και τίποτα», να πάω να κοιταχτώ μήπως πάει κάτι στραβά με μένα ;