Οι διακοπές μας –μέρος Α’

Προσπαθώ αυτές τις μέρες να οργανώσω λίγο τις σκέψεις μου (χαχαχαχα, αυτό αποτελεί από μόνο του ανέγδοτο, που λέει κι ένα γνωστό μου πιτσιρίκι ) για να σας περιγράψω με λεπτομέρειες τις διακοπές μας και συγχρόνως να εκφράσω και την γκρίνια μου τις σκέψεις μου για όλα τα στραβά κι ανάποδα που μας έτυχαν στις 3 αυτές εβδομάδες και που δεν μας πτόησαν μεν, αμαύρωσαν όμως την καλή μας διάθεση όταν συνέβησαν.  Στη διάρκεια του ανέγδοτου, λοιπόν, αντελήφθην πως ό,τι κακό, στραβό κι ανάποδο μας έτυχε, έπεσε να μας συμβεί ημέρα Τρίτη.  Που δηλαδή είναι τόοοοσο σπούκι που και προληπτικός να μην είσαι (όπως δεν είμαι εγώ), όταν το αντιλαμβάνεσαι αυτό, σκέφτεσαι: «Επ ;;;  Τι έγινε, ρε παιδιά ;;;».

Ας τα πάρω απ’ την αρχή όμως τα πράγματα, φίλοι μου και θα σας τα πω τα καθέκαστα σε 3 μέρη, ένα για κάθε εβδομάδα που περάσαμε στην πατρίδα.  Αρχίζουμε, λοιπόν, με το Part 1, την 1^η εβδομάδα των διακοπών μας που την περάσαμε όλη στο εξοχικό των γονιών μου στην εξωτική Τούζλα (ή ελληνιστί: Παραλία Οφρυνίου) στον νομό Καβάλας.

Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης το μεσημέρι της Δευτέρας, ρετάλια απ’ την κούραση καθότι η πτήση έφευγε πολύ πρωί από δω, πράγμα που σημαίνει ότι ήμασταν άπαντες με ελάχιστες ώρες ύπνου.  Δεν μας ένοιαζε και πολύ όμως καθότι είχαμε μπει όλοι σε holiday mood.  O μπαμπάς μου μας παρέλαβε και φύγαμε κατευθείαν για το εξοχικό, όπου μας περιμένανε η μαμά μου με τον αδερφό μου και όπου εγώ απλά την άραξα σε μια πολυθρόνα στην βεράντα λέγοντας στους γονείς μου «Κάντε ό,τι θέλετε με τα εγγόνια σας !  Εγώ για 6 μέρες κατεβάζω ρολλά».  Κι έτσι οι υπόλοιπες 6 μέρες – μέχρι την Κυριακή που αρχίσαμε την «κάθοδο των Δωριέων» προς την Πελοπόννησο πέρασαν με ύπνο (πολύ), φαΐ (ακόμα πιο πολύ), αραλίκι στην λουλουδιασμένη βεράντα των γονιών μου, παιχνίδια στη θάλασσα και βόλτες.  Ήταν Τ Ε Λ Ε Ι Α !!!

Η βεράντα των γονιών μου

Παιχνίδια στην θάλασσα

Κήτος βγήκε στην στεριά για περιπολία,
Μάνα μου, αναστέναξε όλη η παραλία …

Μοναδικό μελανό σημείο της εβδομάδας … η Τρίτη !  Που ήταν και Τρίτη και 13 (Αυγούστου) – τυχαίο ; δεν νομίζω !  Και που έπρεπε να πάμε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής για να βγάλει ο Χρίστος καινούρια ταυτότητα (είχε ακόμα την παλαιού τύπου, που την είχε βγάλει όταν ήταν 17 χρονών κι είχε μούσι και μαλλί στυλ Τσε Γκεβάρα !) γιατί τα διαβατήριά μας λήγανε την 1^η Σεπτεμβρίου κι εμείς έπρεπε να επιστρέψουμε στην Αγγλία στις 2/9.  Και για την ανανέωση του διαβατηρίου χρειαζόταν η καινούρια ταυτότητα, οπότε ήταν επιτακτική ανάγκη η έκδοσή της !!!

(Να κάνω εδώ μία σύντομη παρένθεση και να πω ότι παρόλο που γενικά ως οικογένεια είμαστε λίγο … … lastminute.com, τις διεργασίες για την έκδοση νέας ταυτότητας τις έχουμε αρχίσει 3 χρόνια και 6 διαφορετικά αστυνομικά τμήματα πριν.  Όλα τα προηγούμενα χρόνια, κάθε φορά που κατεβαίναμε Ελλάδα είχαμε τους εξής διαλόγους: 

1^ος χρόνος – Α.Τ. Αμαλιάδας:
-      Γεια σας. Θα ήθελα να αλλάξω την ταυτότητά μου παρακαλώ.
-      Πού μένετε ;
-      Στην Αγγλία.
-      Η ταυτότητα πού έχει εκδοθεί ;
-      Στο Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, στην Αθήνα.
-      Ε, εκεί πρέπει να πάτε !
-      Μάλιστα.

1^ος χρόνος – Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, Αθήνα:
-      Γεια σας, Θα ήθελα να αλλάξω την ταυτότητά μου παρακαλώ.
-      Πού μένετε ;
-      Στην Αγγλία.
-      Η ταυτότητα πού έχει εκδοθεί ;
-      Εδώ σε σας.
-      Τα εκλογικά σας δικαιώματα πού βρίσκονται ;
-      Στην Αμαλιάδα.
-      Ε, εκεί πρέπει να πάτε !
-      Μα, εκεί πήγα πρώτα και μου είπαν να έρθω εδώ !
-      Όχι, όχι … εκεί πρέπει να πάτε !!!

Δυστυχώς δεν μας έμεναν μέρες να ξαναπάμε Αμαλιάδα, οπότε ο 1^ος χρόνος πέρασε έτσι … χωρίς να βγάλει ο Χρίστος ταυτότητα … 

2^ος χρόνος – Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, Αθήνα (ξανά – διότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία !!!):
-      Γεια σας, Θα ήθελα να αλλάξω την ταυτότητά μου παρακαλώ.
-      Πού μένετε ;
-      Στην Αγγλία.
-      Δεν γίνεται.  Εμείς εκδίδουμε ταυτότητες μόνο σε κατοίκους.
-      Μα … ξέρετε … έμενα εδώ παλιά και η παλιά μου ταυτότητα έχει εκδοθεί στο τμήμα σας, οπότε έχετε όλα τα στοιχεία εσείς.  Δεν θα σας κάνει κόπο …
-      Δεν γίνεται σας είπα !!! (ορθά-κοφτά κι έξω απ’ την πόρτα)

2^ος χρόνος – Α.Τ. Ν. Ερυθραίας, Αθήνα (έτσι … για ποικιλία … πήγαμε σε άλλο αστυνομικό τμήμα):
-      Γεια σας, Θα ήθελα να αλλάξω την ταυτότητά μου παρακαλώ
-      Πού μένετε ;
-      Στην Αγγλία.
-      Σε ποιο δήμο είστε γραμμένος ;
-      Στον δήμο Αμαλιάδας, αλλά ξέρετε … … είναι λίγο μακριά για να πάμε εκεί μόνο και μόνο για την ταυτότητα.  Έχουμε και μωρό-παιδί … … … (προσπαθήσαμε να χτυπήσουμε την αστυνομικό σε ευαίσθητο σημείο).
-      Χμμμ … άντε καλά … θα σας την βγάλω εδώ.  Έχετε φωτογραφίες και πιστοποιητικό γέννησης ;
-      Μάλιστα ! (μόνο τούμπες δεν κάναμε από την χαρά μας !!!)
-      Δώστε τα μου να δω … … … Μμμμμμμμμ … δυστυχώς δεν μπορώ να σας βοηθήσω !
-      ΓΙΑΤΙ ;;;;
-      Γιατί το πιστοποιητικό γέννησής σας έχει εκδοθεί πριν 6 μήνες κι εμείς χρειαζόμαστε ένα που να έχει εκδοθεί εντός των τελευταίων 3 μηνών. 

Φτουουουου, γκίνιααααααα !!! Πάει κι ο 2^ος χρόνος έτσι !!!

3^ος χρόνος – A.Τ Αμπελοκήπων, Θεσσαλονίκη και Α.Τ. Νεάπολης, Θεσσαλονίκη (είπαμε μήπως τα καρντάσια μου μας βοηθήσουν ευκολότερα !!!).  Ο διάλογος πανομοιότυπος και στα 2 τμήματα, οπότε σας τον παραθέτω μια φορά μόνο:

-      Γεια σας, Θα ήθελα να αλλάξω την ταυτότητά μου παρακαλώ
-      Πού μένετε ;
-      Στην Αγγλία.
-      Σε ποιο δήμο είστε γραμμένος ;
-      Στον δήμο Αμαλιάδας
-      Δεν γίνεται.  Πρέπει να είστε κάτοικος της περιοχής.
-      Και οι κάτοικοι εξωτερικού πού πάνε, ρε παιδιά ;;;
-      Δεν ξέρουμε !  Πάντως εδώ όχι !!! (ορθά-κοφτά κι έξω απ’ την πόρτα κι αυτοί) 

Έτσι τελείωσε κι ο 3^ος χρόνος προσπαθειών.  Τέλος παρένθεσης)

4^ος χρόνος λοιπόν ο φετινός και – όπως προείπα – η κατάσταση απαιτούσε δραστικά μέτρα !  Γι’ αυτό και είχα τηλεφωνήσει ήδη πριν κατεβούμε Ελλάδα στο Α.Τ που θα πηγαίναμε (για να θυμηθείτε τον σουρρεάλ διάλογο, πατήστε εδώ), τα πιστοποιητικά μας περίμεναν φρέσκα-φρέσκα (από τον Αμαλιαδιώτικο εκτυπωτή στο σπίτι των γονιών μου in 24 hrs ! Να ‘ναι καλά η εταιρία κούριερ ), βγάλαμε και φωτογραφίες τσ’ ημέρας με την τσίμπλα στο μάτι και κινήσαμε πουρνό-πουρνό της Τρίτης για το Α.Τ. Ελευθερούπολης.  Φτάνουμε στο τμήμα, παίρνουμε το ασανσέρ ν’ ανεβούμε στον 2^ο που έλεγε η πινακίδα ότι βγαίνουν οι ταυτότητες, πάμε να βγούμε απ’ το ασανσέρ … και δεν ανοίγει η πόρτα !!!  «Πάτα ξανά το κουμπί, μήπως δεν σταμάτησε καλά το ασανσέρ» λέω στο Χρίστο με το τελευταίο ίχνος αυτοσυγκράτησης (το επόμενο βήμα θα ήταν να έμπηγα τις στριγκλιές).  Πάτάει ξανά το κουμπί ο Χρίστος, προσπαθεί ν’ ανοίξει την πόρτα … τίποτα !  Την στιγμή που ήμουν έτοιμη να πατήσω τις τσιρίδες, λοιπόν, ακούμε μια φωνή απ’ έξω να λέει «Βγάλε τον σύρτη λίγο, ρε συ.  Κάποιος θέλει να βγει απ’ το ασανσέρ».  Ακούμε ένα σύρτη και βλέπουμε επιτέλους την πόρτα του ασανσέρ ν’ ανοίγει κι εγώ πετάγομαι έξω, όπως οι Μεσσολογγίτισες στην Ηρωική Έξοδο της πόλης !  Αν μπορεί να μου βρει κάποιος ΜΙΑ λογική εξήγηση που να δικαιολογεί την ύπαρξη σύρτη στην πόρτα του ασανσέρ, ας μου την πει κι εμένα, ρε παιδιά, γιατί όσο και να στίβω το κεφάλι μου εγώ δεν μπορώ να βρω.  Με το που βγαίνουμε απ’ το ασανσέρ, μας υποδέχεται ambient ατμόσφαιρα με μουσική υπόκρουση κλασσικών Ελληνικών ασμάτων, όπως το κάτωθι, τα οποία έβγαιναν από βίντατζ ραδιόφωνο των 70s που είχε δίπλα στο γραφείο του ο αστυνομικός.

Χαμογελώντας γλυκά (Εγώ. Ο Χρίστος είναι πάντα σοβαρός και φείδεται μειδιασμάτων ειδικά όταν προσέρχεται σε δημόσιες υπηρεσίες.  Λέτε να επηρρεάζει αρνητικά το φενγκ-σούι ;;;) πλησιάζουμε στην πόρτα και απευθύνομαι στον αστυνομικό:

-      Καλημέρα.  Ήρθαμε για ανανέωση ταυτότητας.  Σας είχα πάρει τηλέφωνο από την Αγγλία, αν θυμάστε ;
-      Εμένα πήρες τηλέφωνο ; Από την Αγγλία ; ποιεί την νήσσαν ο αστυνομικός χρησιμοποιώντας πάντοτε τον ενικό αγενείας (αμφότερα κακά σημάδια).
-      Ναι, εκτός αν μίλησα με συνάδελφό σας.  Έχετε κάποιον άλλον συνάδελφο που ασχολείτε με ταυτότητες ;
-      Όχι.
-      Ε, τότε με σας μίλησα.
-      Καλά, καλά … περιμένετε κι οι δυο σας έξω για λίγο να τελειώσω με το παλληκάρι και θα σας φωνάξω.

Με το παλληκάρι τελείωσε μετά από κανένα 20λεπτο, αφού τον ρώτησε τα πάντα για τα ταξίδια που είχε κάνει (το παλληκάρι) ανά τας Ευρώπας και ποια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του άρεσε περισσότερο κτλ. κτλ.  Όλη αυτήν την ώρα εμείς περιμέναμε στην αίθουσα αναμονής (ήτοι 2 καρέκλες έξω από την πόρτα της τουαλέττας) και ψυχαγωγούμεθα μουσικώς από τα Άπαντα Περπινιάδη, Μενιδιάτη και Ζαγοραίου. Φεύγει, επιτέλους, το παλληκάρι και μας φωνάζει μέσα ο αστυνομικός.

-      Για ανανέωση ταυτότητας είπατε πως ήρθατε ;
-      Μάλιστα.
-      Φωτογραφίες έχετε.
-      Μάλιστα, ορίστε.
-      Πιστοποιητικό γέννησης ;
-      Να το !  Σας φέραμε κι ένα οικογενειακής κατάστασης, μήπως το χρειαστείτε κι αυτό.
-      Ωραία.  Η παλιά ταυτότητα ;
-      Ορίστε, εδώ είναι.
-      Ωραία … για να δούμε, λοιπόν … Χρίστος … … μπλα μπλα μπλα … ημερομηνία γέννησης μπλα μπλα μπλα … … ναι … … εντάξει … …. … … α, δεν μπορούμε να βγάλουμε ταυτότητα !

-      Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ;;;;;;;;;;;;;;;; κάνουμε κι οι δυο με μια φωνή με τον Χρίστο.  ΓΙΑΤΙ ;;;;;;;
-      Γιατί το πιστοποιητικό γέννησης δεν γράφει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την έκδοση ταυτότητας.
-      Και τι γράφει ;
-      Ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε νόμιμη χρήση.
-      Και η έκδοση αστυνομικής ταυτότητας είναι παράνομη χρήση ;
-      Αν δεν γράφει το πιστοποιητικό γέννησης ότι έχει εκδοθεί για να χρησιμοποιηθεί για την έκδοση ταυτότητας, δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε.
-      Μα τα ίδια στοιχεία θα έχει επάνω.  Γιατί δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτό ;
-      Έτσι λέει η εγκύκλιος.
-      Ξέρετε … είμαστε εδώ μόνο για λίγες μέρες κι οι γονείς του Χρίστου που βρίσκονται στην Αμαλιάδα είναι ηλικιωμένοι και άρρωστοι και δεν μπορούμε να τους τρέχουμε πάλι να παίρνουν άλλο πιστοποιητικό …
-      Μην ανησυχείς, μην ανησυχείς … … … λέει ο αστυνομικός.  Θα πας εδώ δίπλα στο ΚΕΠ, θα κάνεις μια αίτηση και θα σου δώσουν το πιστοποιητικό.
-      Θα μας το δώσουν σήμερα το πιστοποιητικό ;
-      Μπα, δε νομίζω.  Θα κάνει 3-4 μερούλες.
-      Μα σας είπα ότι δεν έχουμε άλλο χρόνο.  Δεν θα προλάβουμε να βγάλουμε την ταυτότητα.
-      Εεεεε, τι να κάνω ;;; Μ’ αυτό το πιστοποιητικό, ταυτότητα δε βγαίνει. 

Για λόγους οικονομίας χώρου και σεβασμού της δημοσίας αιδούς δεν θα συνεχίσω εδώ τις σκηνές απείρου κάλλους που διαδραματίστηκαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου είδα το μάτι του Χρίστου να γυαλίζει, να γυρίζει και τον ίδιο να μετατρέπεται από καλό τε καγαθό Δρ. Τζέκυλ – που είναι συνήθως – σε μαινόμενο Μίστερ Χάυντ που έβγαζε αφρούς, τους υπόλοιπους αστυνομικούς του τμήματος να τρέχουν να τον ηρεμήσουν (εγώ φοβήθηκα ότι θα του περνούσαν χειροπέδες) και τους υπόλοιπους πολίτες που περίμεναν να εξυπηρετηθούν να κοιτάζουν με μάτια γουρλωμένα.  Το μόνο που θα πω ότι μετά από τρικούβερτο λεκτικό καβγά και παρέμβαση ενός άλλου νέου, ευγενέστατου και μη-κηφήνα αστυνομικού, στάλθηκε αίτηση για πιστοποιητικό γέννησης διαυπηρεσιακά με φαξ στην Αμαλιάδα και ήρθε – πάλι με φαξ – το «σωστό» πιστοποιητικό (πράγμα που μπορούσε να είχε γίνει εξαρχής και χωρίς καβγάδες) και η ταυτότητα ανανεώθηκε.  Σε 3 μέρες βέβαια, αντί αυθημερόν που γίνεται συνήθως, διότι ο υπεύθυνος αστυνομικός ήθελε και την ύστατη στιγμή να το παίξει εξουσία και φεύγοντας μας πέταξε με ύφος χιλίων καρδιναλίων και στον γνωστό και καθιερωμένο πλέον ενικό αγενείας: «Πάρε με τηλέφωνο την Παρασκευή να ρωτήσεις κι αν είναι έτοιμη, έλα να την πάρεις.  Αν όχι, τότε θα έρθεις το Σάββατο !», αλλά τουλάχιστον βγήκε !

Και αναρωτιέμαι:  Γιατί να είναι επιτρεπτές τέτοιες συμπεριφορές από ανθρώπους που δουλειά τους είναι να εξυπηρετούν τους πολίτες ;  Γιατί τέτοιοι άνθρωποι να μην υποβάλλονται σε διαδικασία αξιολόγησης, συνεχούς εκπαίδευσης και – αν δεν συμμορφώνονται – κυρώσεων ;  Γιατί οι περισσότεροι πολίτες δέχονται και αποδέχονται τέτοιες εξοργιστικές συμπεριφορές από διάφορους «επαγγελματίες» ; Γιατί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι – όταν βλέπουν τέτοιες συμπεριφορές από συναδέλφους – δεν κάνουν κάτι για να τις αλλάξουνε ;  Τι είναι αυτό που κάνει τέτοιες καταστάσεις να διαιωνίζονται ;  Η Άγνοια ;  Ο Φόβος ;  Ο Ωχαδερφισμός ; Τι ;;;;

Λυπήθηκα πολύ με την εικόνα αυτή … Και με την όλη κατάσταση που αντιμετωπίσαμε 4 χρόνια τώρα σε 6 διαφορετικά αστυνομικά τμήματα.  Είναι το λιγότερο λυπηρό να πηγαίνεις κάπου να εξυπηρετηθείς για ένα σοβαρό ζήτημα και να ακούς από όλους «Δεν γίνεται» ή «Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς αυτό», χωρίς ουσιαστικά να είναι αλήθεια αυτό, αλλά και χωρίς να κάνει κανένας τον κόπο να ψάξει να βρει ΠΟΙΟΣ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ.  Και δεν μπορώ να ξανακούσω την καραμέλα «Ναι, αλλά δεν είναι όλοι έτσι.  Μια μικρή μειοψηφία είναι που χαλάν την πιάτσα και για τους υπόλοιπους που είναι καλοί» !!!  Διότι αν μια καλή πλειοψηφία είναι ανίκανη/αδύναμη/απρόθυμη/διστακτική (διαλέξτε όποιο επίθετο θέλετε) να εδραιώσει τις καλές πρακτικές της κι αφήνει μια κακή μειοψηφία να κάνει ό,τι θέλει, τότε μάλλον κάτι πάει στραβά.  Κάτι πάει πολύ στραβά.

Κλείνω εδώ το μέρος Α’ και υπόσχομαι λιγότερη γκρίνια στο μέρος Β’ αύριο.  :-)